Αθήνα, 16/11/2011
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Τριάντα οκτώ χρόνια κλείνουν σήμερα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ξαναζωντανεύουν πάλι αυτές τις μέρες οι μνήμες της επτάχρονης δικτατορίας, της επτάχρονης τυραννίας. Είναι καθήκον μας να θυμόμαστε τις μαύρες μέρες που προηγήθηκαν, όπως και τις ηρωικές εκείνες του Νοέμβρη του 1973, του αγώνα των νέων μας για τη λευτεριά, την ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Είναι καθήκον μας να θυμόμαστε, γιατί λαοί χωρίς μνήμη είναι καταδικασμένοι να αφανιστούν.
Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967 η χώρα σκλαβώθηκε από συνωμότες, που έστρεψαν τα όπλα που τους εμπιστεύτηκε η πατρίδα, ενάντια στον ελληνικό λαό, καταπατώντας τις συνταγματικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κατάργησαν τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, ακύρωσαν βασικά άρθρα του συντάγματος, φίμωσαν τον Τύπο, έκαναν μαζικές συλλήψεις και εκτοπίσεις, εγκατέστησαν και διατήρησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λέρο και τη Γυάρο, έκαναν διώξεις, δίκες και βασανιστήρια, σε όσους εκδήλωναν την αντίθεσή τους στο καθεστώς τους. Αυτή ήταν η αποτρόπαιη εικόνα του καθεστώτος της χούντας.
Όμως η Ελληνικός Λαός δεν υπέκυψε. Πέρα από την παθητική αντίσταση του, πολλές φορές ο αγώνας ενάντια στη χούντα έγινε ανοιχτά – πρόσωπο με πρόσωπο με την τυραννία – με τα νιάτα πάντα στην πρωτοπορία και να φτάνει σε απίθανα ομαδικά ξεσπάσματα περιφρόνησης προς τους τυράννους (στη κηδεία και το μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, τη κηδεία του Γ. Σεφέρη και αλλού). Αδούλωτο στάθηκε σε όλη την επταετία το πνεύμα του λαού μας, και πέρα από την αντίσταση των οργανωμένων ομάδων, δε δίστασαν τα πλήθη να δείχνουν τη μαχητική τους αντίσταση όσες φορές δινόταν η ευκαιρία. Στη Νομική σχολή έδωσαν το παρόν τους τα νιάτα – για πρώτη φορά τόσο προκλητικά – και αναμετρήθηκαν με την κτηνώδη βία, χωρίς να υπολογίσουν ούτε στιγμή το άνισο του αγώνα. Το Πολυτεχνείο όμως ήταν αναμφίβολα το αποκορύφωμα των αντιστασιακών εκδηλώσεων, που σήμανε και το τέλος της χούντας.
Ο Νοέμβρης του 1973, ήταν ένας μήνας γεμάτος από γεγονότα εξαιρετικής φόρτισης. Στις 4 Νοέμβρη, στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Και φτάνουμε στα δραματικά γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Μέσα σε 3 μέρες του Νοέμβρη, που συγκλόνισαν την Ελλάδα και τον κόσμο, μια ολόκληρη γενιά συμπύκνωσε το ορόσημο και το μήνυμα των αγώνων της. Πήρε τη σκυτάλη και σήκωσε τη σημαία στα χέρια της, αφήνοντας για πάντα το αποτύπωμά της, την υπογραφή της στην Ιστορία. Ήταν η κορυφαία ώρα της αντίστασης, όταν τα νέα παιδιά πρόταξαν τα στήθη τους – πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο – στον υπέρτατο αγώνα για τη λευτεριά. Έτσι γράφτηκε το έπος του Πολυτεχνείου, όπου σήμερα ευλαβικά γυρίζει η σκέψη όλων, όσων ξέρουν να τιμούν τις υψηλές ηθικές αξίες που λέγονται Τιμή, Αξιοπρέπεια, Αγώνας, Λευτεριά.
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα πολιτικά του μηνύματα για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία παραμένουν επίκαιρα και περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ενοχλητικά για την κάθε πολιτική και οικονομική εξουσία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο μεγάλος Νοέμβρης της λαϊκής ελπίδας για δημοκρατία και κοινωνική χειραφέτηση, δεν έχει απλά ένα επετειακό χαρακτήρα, αλλά συνδέεται άμεσα με τους σημερινούς αγώνες του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας.
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, είναι προφανές ότι στο σύγχρονο κόσμο των διεθνοποιημένων αγορών, των υπερεθνικών ολοκληρώσεων και της καπιταλιστικής κρίσης, η πραξικοπηματική επικράτηση της θέλησης των ισχυρών επιβάλλεται, όχι πλέον με τα τανκς του Παττακού και του Παπαδόπουλου, αλλά με τον ωμό οικονομικό εκβιασμό των αγορών, των ελλειμμάτων και του εθνικού χρέους. Το κεντρικό μήνυμα του κεφαλαίου σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι ότι οι λαοί που βιώνουν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης, θα πρέπει να θεωρούν τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία «ανορθογραφίες» του παρελθόντος.
Η συγκρότηση της κυβέρνησης «εθνική συνεργασίας», δηλώνει, ακριβώς, την προσπάθεια της άρχουσας τάξης, των Τραπεζών αλλά και της ΕΕ και του ΔΝΤ να συνεχίσουν με νέα ορμή τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα, φορτώνοντας στις πλάτες της μεγάλης πλειονότητας νέες θυσίες χωρίς μέλλον, πέρα από κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμοποίησης και λαϊκής βούλησης.
Απέναντι στο μαύρο μέτωπο της «εθνικής συναίνεσης», των Μνημονίων, της Ε.Ε, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου, ο Νοέμβρης της λαϊκής εξέγερσης και της πάλης ενάντια στην υποδούλωση της Χώρας, συνεχίζει να ζει και να εμπνέει. Ορμητικός και γεμάτος νιάτα αναπνέει και ανοίγει προοπτικές σε κάθε δρόμο και πλατεία της Ελλάδας, εκεί δηλαδή που οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για τις κοινωνικές ανάγκες και τα δικαιώματά τους. Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία-Ελευθερία» που εδώ και μήνες δονεί όλες τις πόλεις της Ελλάδας, αποδεικνύει τη συνέχεια του λαϊκού κινήματος και τις διαδικασίες αγωνιστικής ανάτασης του κόσμου της μισθωτής εργασίας για την ανατροπή της πολιτικής Κυβέρνησης – Ε.Ε – ΔΝΤ.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ
- Να μπει οριστικό τέλος στην πολιτική που βυθίζει τη χώρα, εξοντώνει τους εργαζομένους, διαλύει την κοινωνία.
- Να πληρώσουν οι φοροκλέπτες, οι εισφοροκλέπτες, οι προνομιούχοι, οι ένοχοι. Αυτοί που λεηλάτησαν το δημόσιο πλούτο και διοχέτευσαν τα υπερκέρδη και τον παράνομο πλούτο στο εξωτερικό.
- Να προωθηθούν αναπτυξιακές πολιτικές, να ενισχυθούν τα εισοδήματα η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, η πραγματική οικονομία, η ανάπτυξη, η απασχόληση.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ
ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Καλύτερη τιμή στους ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ του Πολυτεχνείου είναι σήμερα η πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων, η πάλη για υλοποίηση του διαχρονικού συνθήματος «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να τιμήσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου συμμετέχοντας μαζικά στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής του πολυτεχνείου.
Για το Σύλλογο Διπλ. Μηχανικών ΔΕΗ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΕΥΣΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΘΩΜΑΣ ΠΑΠΠΑΣ